قفل کردن

به نام خداوند بخشنده مهربان

همیشه عادت دارم و داریم که الکی روی یک مسئله قفل کنیم بدون این که دلیل مسئله رو بدونیم...

چرا رهبر اسکار اصغر فرهادی رو تبریک نگفت؟

چرا به ورزشکاران طلایی امسال المپیک رهبر تبریک نگفت ولی به رضازاده گفت؟

چرا اخبار کمتر راجب زلزله آذربایجان صحبت می کنه؟

چرا مرغ گرونه؟

چرا و چرا و هزار چرای دیگر...

واقعا چرا؟

چرا بدون اینکه دلیل اتفاقات پیرامون خود را بدانیم به آن خرده می گیریم. اگر ما کمی تحقیق کنیم می فهمیم می فهمیم که اگر دیگران هم مانند رضا زاده مدال یا اسکار خود را به ایشان تقدیم میکردند ، ایشان نیز تبریک برایشان لحاظ می کردند. زمانی که به خاطر المپیک حتی اذان پخش نمی شود ، نمی توان خرده گرفت که چرا درباره زلزله آذربایجان صحبتی نیست. زمانی که عده ای به لطف خدا صاحب زمین خدا شده اند و برای اجاره بهای آن قیمت گزافی از آن مرغدار طلب می کنند، مرغدار نیز برای تامین هزینه اسکان مرغ ها باید قیمت آن ها را بالا ببرد.

حال ما دلایل را می دانیم و باز چرا؟

واقعا چرا؟

وقتی که ما دلایل اتفاقات پیرامون خود را می دانیم باز هم به آن خرده می گیریم؟ چرا اعصاب خود و دیگران را با انتقاد از مشکلات تمام نشدنی خرد می کنیم؟ چرا وقتی وارد فیسبوک می شویم سیر عظیمی از انتقاد های گاها بی پایه و اساس می بینیم؟ فلانی می گوید : شبکه خبر در حال بررسی اوضاع سوریه است و توجهی به زلزله آذربایجان نمی کند! ؟!   اگر ایشان کمی دقت کنند می بیند که کلیه اخبار فوری و زیر نویس ها جهت زلزله ، کمک به زلزله زدگان ، آمار تلفات و ... است.

اگر یک روز به جای قفل کردن روی دیگران ، روی خودمان قفل کنیم متوجه خیلی از مسائل می شویم.

چرا ما مرتب مسواک نمی زنیم؟ چرا زود عصبی می شویم؟ چرا احترام همدیگر را نگه نمی داریم؟ چرا وظیفه خود را در زندگی به خوبی انجام نمی دهیم؟ و از همه مهم تر...

چرا اکثر ما امروزمان نسبت به دیروز هیچ پیشرفتی نداشته است؟

در پایان لازمه بگم که خوب نیست زیادی هم روی خودمون قفل کنیم و نمی گم که اصلا روی دیگران قفل نکنیم! فقط می گم تعادل رو رعایت کنیم و کارمون قفل کردن روی دیگران نباشه گاهی دیگران رو درک کنیم. البته در مورد گشت امنیت اخلاقی قفل کردن مستحبه!