زندگی جریان دارد

به نام خداوند بخشنده و مهربان

ثانیه ها همچنان با تمام سرعت می دوند ، اما من در مرداب زندگی پیاده روی می کنم. هر قدمی که از قدم بر می دارم یک وجب در مرداب فرو می روم. آیا من نمی دانم نباید در مرداب دست و پا زد؟

چرا می دانم ! اما هر کسی که در مرداب گیر می کند با وجود این که می داند نباید دست و پا بزند ، این کار را می کند. تنها عده اندکی هستند که در حادثه خونسردی خود را حفظ می کنند.

بله خونسردی ! قطعا یکی از راه های فرار از مرداب صبر و خونسردی است. نباید از مرداب ترسید ، باید ان را به عنوان یک چالش برای رسیدن به زندگی دانست. ترس درد بدی است و بدتر از آن پا پس کشیدن است.

گاهی اوقات چشم خود را به روی واقعیت ها می بندم. واقعیت ها چیست؟ در مقابل آن ها باید چه کرد؟ من دوست دارم تهران زندگی اما باید این واقعیت را قبول کنم که لازمه زندگی در تهران پول لازم است. باید قبول کنم که خانه ها در همه جا گران است. باید قبول کنم اگر پشت لبم سبز شد باید توانایی پاک کردن سبزی ها را داشته باشم.

همیشه در رویا زندگی می کنم و برای خودم آینده درخشانی رو می بافم. آینده ای که نشدنی نیست اما بدون تلاش ممکن است در همان آینده اوضاع انقدر بد شود که حتی نشه رویا بافت.

تلاش می تواند آینده را به نحوی بسازد که دیگر نیازی به رویا بافی نداشته باشیم. زندگی آن گونه می شود که به مشکلات دیروز می خندیم. قبل از تلاش باید فهمید که برای چه چیزی باید تلاش کرد. ابتدا باید هدف مشخص شود. سپس راه های رسیدن به هدف بررسی شود، اما مهم تر از همه این ها باید در چهارچوب خاصی زندگی کرد. باید برای صبح تا شب خود برنامه منظمی داشته باشیم. مهم نیست در برنامه منظم چه چیزی گنجانده شود ، حتی می توان ساعات روز را با کار غیر مفیدی پر کرد اما همان کار باید روی نظم باشد. مثلا می گویم من هر روز از ساعت 4 تا 5 شمع روشن می کنم و به آن خیره میشم. شاید این کار هیچ مفید نباشد اما اگر بتوانم به آن عمل کنم خودش موفقیتی بزرگ است. البته همیشه باید یک برنامه جایگزین داشت تا از نا امیدی جلو گیری کند.

من باید راه های رسیدن به هدف رو توی برنامه زندگی ام بگنجونم و از همه مهم تر بهش عمل کنم.