ستاره غریبه

به نام خداوند بخشنده و مهربان

« سال مهارت های رفتاری »

شادی ها را ورق می زنم و بهت زده به آسمانی خیره می شوم که در آن ستاره هستم ; ستاره ای غریبه ! ستاره ای با تنهایی بی نهایت ! ستاره ای که نیمسوز شده است و گویی مهتابیست متصل به فاز در اتاقی که تاریکی مطلق را طلب می کند. عده ای گول چشمک زدنم را می خورند بی آن که بدانند دیگران نول مرا با فازم جابه جا کرده اند .

 شب ها را به امید فردای موفق می گذرانم و فردا را به ذوق رسیدن شب سپری می کنم تا دوباره بتوانم به فردایی موفق بیاندیشم . در ابتدای خطی هستم که به انتها رسیده است . حرف دارم برایت تا یلدای بلند را کوتاه کنیم و از اشک هایت لبخند بسازم  . آری ! واژه بسیار است و تو را طلب می کند . واژه ها طلب وجودی را دارند که از ریشه وجود ندارد اما جوانه وجودش روشنی بخش قلب خسته ام است .

  

ستاره ام . ستاره ای کهکشانی که حتی با خودش غریبه است . ههه هه ستاره غریبه ! آره من ستاره ای هستم گمنام که نامم در دگر منظومه ها یاد آور ستاره ایست که می خواست بدرخشد بی آن که بداند در پرتوی ستارگان بزرگ محو می شود.

پیر شدیم از جوانی های نکرده ای که به پایمان کشت شد و علف های هرزی که مانع رسیدن جوانی ها به ما شدند. گرچه کود نامرغوب هم مزید بر علت بود . هر روز آبیاریمان کردند بی آنکه بدانند ما هم آبیار باز خوبی هستیم . همیشه رویا بازی کردیم گرچه هیچ گاه با رویا بازی نکردیــــم .

آرامش را در تو طلب می کنم تا از درخشش چشمانت جان درخشیدن بگیرم و ستاره ای باشیم که هیچ گاه غریبه نیستیم. بودن را در دستانت ظریفت جست و جو می کنم و بوی موهایت مرا به آسمانی می برد که در آن درخشیدنم به چشم ساکنان بیاید و در چشمان آسمانی ات پرواز کنم تا با غریبه بودن خداحافظی کنم.